Η ΑΞΙΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

Ναι, αγαπητέ μου Λουκίλιε, γίνε κύριος του εαυτού σου. Κράτα και μην ξοδεύεις τον χρόνο που μέχρι τώρα σου αφαιρείτο, σου υφαρπάζετο ή σου διέφευγε. Πίστεψε ότι τα πράγματα έχουν όπως σου γράφω: από τον χρόνο μας, κάποιες στιγμές μας αφαιρούνται, κάποιες κλέπτονται και κάποιες άλλες ρέουν μέσα από τα δάχτυλά μας. Αλλά η χειρότερη απώλεια χρόνου είναι εκείνη που υφιστάμεθα εξαιτίας της αμέλειάς μας.

Αν προσέξεις, θα δεις ότι ένα μεγάλο μέρος της ζωής μας χάνεται πράττοντας κακά, ένα άλλο μη πράττοντας τίποτε, και όλη η διάρκεια της ζωής μας κάνοντας άλλα από αυτά που πρέπει. Δείξε μου τον άνθρωπο που ξέρει να αποδίδει στον χρόνο την αξία του, να εκτιμά την κάθε ημέρα, να αντιλαμβάνεται ότι πεθαίνει κάθε στιγμή. Απατώμεθα όταν νομίζουμε ότι ο θάνατος βρίσκεται μπροστά μας· το μεγαλύτερο μέρος του ήδη παρήλθε. Ό,τι ανήκει στο παρελθόν βρίσκεται στα χέρια του θανάτου.

Κάμε λοιπόν, αγαπητέ μου Λουκίλιε, καθώς γράφεις: γίνε κύριος όλων των ωρών σου. Θα εξαρτάσαι λιγότερο από το αύριο, αν γίνεις κύριος του σήμερα. Όσο αναβάλουμε, η ζωή μας φεύγει. Τίποτε, Λουκίλιέ μου, δεν μας ανήκει· μόνον ο χρόνος είναι δικός μας. Αυτό είναι το μόνο φευγαλέο και τυχαίο αγαθό που μας χάρισε η φύση. Κι’ όμως, ο οποιοσδήποτε τρίτος μπορεί να μας το ξοδεύει.

Κοίτα πόσο μωροί είναι οι άνθρωποι: θεωρούν ως μεγάλη εξυπηρέτηση τις πλέον ελάχιστες και ευτελείς υπηρεσίες, τις μή αναγκαίες, και νιώθουν υποχρεωμένοι. Αλλά κανείς δεν νιώθει υπόχρεος για τον χρόνο που του χαρίζουμε, ενώ αυτό είναι το μόνο αγαθό που δεν μπορεί να ανταποδώσει ακόμη κι’ ο πιο ευγνώμων άνθρωπος.

Ίσως ρωτήσεις τί κάνω εγώ που σου δίνω αυτές τις συμβουλές. Θα σου απαντήσω με ειλικρίνεια. Ως πολυέξοδος, αλλά προσεχτικός άνθρωπος, κρατώ λογαριασμό. Δεν μπορώ να πω με σιγουριά ότι δεν χάνω τίποτε, αλλά μπορώ να πω τι χάνω, πώς και γιατί. Ξέρω να υπολογίζω τη φτώχια μου. Αλλά παθαίνω ό,τι και εκείνοι που πέφτουν στη φτώχεια χωρίς να φταίνε οι ίδιοι: οι άλλοι τους συμπονούν, αλλά κανείς δεν τους βοηθά.

Τί να συμπεράνουμε από όλα αυτά; Κατά τη γνώμη μου, ο άνθρωπος που αρκείται στα λίγα που έχει δεν είναι φτωχός. Αλλά εσύ επιθυμώ να φροντίσεις το «έχει» σου. Ξεκίνα τώρα. Θυμήσου την παροιμία των προγόνων μας: «Έρχεται αργά η οικονομία που ξεκινά από τον πάτο του πιθαριού». Τότε δεν έχουν απομείνει σπουδαία πράγματα και είναι χειρότερα.

Χαίρε





Πηγή :«Επιστολές στον Λουκίλιο»  -Συγγραφέας: Σενέκας
Εκδόσεις: Ελληνικά Γράμματα
Αρ. σελίδων: 149

Ευχές

Από το άτομο στο πρόσωπο -Μέρος Ι

Ο στωικός φιλόσοφος Σενέκας τονίζει: «Μερικές φορές, χωρίς κανένα εμφανές σημείο να προλέγει κάτι κακό, η ψυχή πλάθει λανθασμένες εικόνες. Είτε παρερμηνεύει τη σημασία μιας διφορούμενης λέξης· είτε φαντάζεται το θυμό ενός ανθρώπου, που πρόσβαλε, μεγαλύτερο από την πραγματικότητα και σκέφτεται όχι το αληθινό μέγεθος του θυμού, αλλά τη δύναμη εκδίκησης του οργισμένου». 

Ο φόβος, η επιθετικότητα, ο θυμός, η ενοχή και τα συναισθήματα ματαίωσης, εφ’ όσον απωθούνται, μπορούν να καταλήξουν σε χρόνια συναισθηματική τάση και συνακόλουθη «ολιστική» δυσλειτουργία του ατόμου, ιδίως όταν συνυπάρχουν και στοιχεία ψυχοπαθολογίας, διαταραχών χαρακτήρα ή / και συμπεριφοράς.
Ανεξάρτητα του θεωρητικού μοντέλου και της σχολής που ακολουθεί ο κάθε θεραπευτής ομάδας, έχει γίνει σχεδόν κοινά αποδεκτό ότι οι δώδεκα θεραπευτικοί παράγοντες του Έρβιν Γιάλομ εξηγούν επαρκώς τις θεραπευτικές αλλαγές που επέρχονται στις ομάδες.

 Ως σημαντικότερους θεωρούμε:
1) την αυτογνωσία (self-understanding), δηλαδή την κατανόηση από τον ασθενή των αιτιών και των μηχανισμών, που οδηγούν σε μια συγκεκριμένη συμπεριφορά,
2) τη διαπροσωπική μάθηση (learning from interpersonal action), όπου το μέλος μαθαίνει για τα προβλήματά του από την καλόπιστη και εποικοδομητική κριτική των άλλων μελών, ενώ, ταυτόχρονα, προσαρμοζόμενος σε μια διαλεκτική ατμόσφαιρα ακροατηρίου, σχετίζεται με την υπόλοιπη ομάδα,
3) την κάθαρση, την έκφραση και τη συμμετοχή σε βιώματα και συναισθήματα που οδηγούν σε ανακούφιση, γαλήνη και λύτρωση.

Παράλληλα, αναπτύσσεται:
4) η αποδοχή (acceptance), το αίσθημα, δηλαδή, ένταξης και αφομοίωσης του καθενός στην ομάδα, με απόλυτο σεβασμό της ιδιαιτερότητάς του, κάτι που τον οδηγεί στην
4.1) συνεκτικότητα (connectedness),
5) ο αλτρουισμός (altruism),
6) η καθοδήγηση (guidance),
7) η ταυτοποίηση (identification),
7.1) η αυτο-αποκάλυψη (self-disclosure),
8) η αναβίωση της οικογένειας, οπότε και δίνεται η ευκαιρία για διορθωτική επαναδόμηση, συναισθηματικού χαρακτήρα, της πρωτογενούς οικογενειακής εμπειρίας,
9) η ενστάλαξη ελπίδας, η αίσθηση, δηλαδή, αισιοδοξίας για την επιτυχή έκβαση της θεραπείας,
10) οι υπαρξιακοί παράγοντες, όπου ο κάθε ενήλικας, υπεύθυνος των πράξεών του αναλαμβάνει να συμμετάσχει ενεργητικά στη θεραπευτική διαδικασία και, συνεπώς, να νιώσει πιο υπεύθυνος για την προσωπική του θεραπεία, όντας ενεργό στοιχείο και μέλος μιας παγκόσμιας κοινότητας (universality).

Παράλληλα, το άτομο - μέλος βρίσκεται στο επίκεντρο πολλών βλεμμάτων, μέσω της πρόσωπο με πρόσωπο θέασης από τους άλλους, με τους οποίους αναπτύσσει ποικιλότροπες σχέσεις.

Με αυτόν τον τρόπο καθίσταται εφικτή, κατά τη μακροχρόνια ομαδική θεραπεία, η ανάδυση και σταθεροποίηση του αληθινού του προσώπου, που κρυβόταν πίσω από το οποιοδήποτε προσωπείο – ρόλο.

 Έτσι, η επικοινωνία μετατρέπεται σταδιακά από επικοινωνία ρόλων σε επικοινωνία προσώπων.
Μέσω της έννοιας του προσώπου και των αληθινών προσωπικών σχέσεων, μπορεί να επιτευχθεί, όπως υποστηρίζουν οι Kόχουτ και Bολφ, η αναδημιουργική ενοποίηση των επί μέρους στοιχείων του εαυτού. Οι ασθενείς που αναφρονούν, ανασυγκροτούν την έννοια του εαυτού, γίνονται ικανοί για μια καλύτερη χρήση των ατομικών τους συνεδριών και των ομάδων υποστήριξης και αντιλαμβάνονται καλύτερα την προηγούμενη εικόνα του εαυτού τους, ενοποιώντας τις παρούσες και παρελθούσες εμπειρίες τους. Οι παλιότεροι ασθενείς μπορούν, επίσης, να βιώσουν τη λειτουργία του μέντορος, οπότε με σύνεση και παρρησία καθοδηγούν τους νεότερους, που μόλις τώρα ξεκινούν την πολύπλοκη διαδικασία της βελτίωσης. Αυτό ισχυροποιεί το αίσθημα της ικανότητας και υπεροχής, που συχνά δεν κατορθώνουν να δοκιμάζουν οι άνθρωποι, οι οποίοι έχουν επωμιστεί τον ρόλο του ψυχικά ασθενούς και εξαιτίας του στιγματίζονται.

 Η πάλη για επαναπροσδιορισμό του εαυτού είναι συγκλονιστική και εξαιρετικά δυσχερής για τον ψυχικά πάσχοντα· Σύμφωνα με τον Φρανκλ, οι άνθρωποι έχουν την ανάγκη να προσδίδουν νόημα στη ζωή τους και η ανακάλυψη της ειδικής σημασίας της ζωής αποτελεί μια διαδικασία ψυχολογικής ίασης.

Αξίζει εδώ να γίνει μια αναφορά στην απρόσμενη επιρροή της ιπποκρατικής χυμοπαθολογίας, αλλά και της «κινητηρίου δυνάμεως», κατά Αρεταίον τον Καππαδόκη, στη θεωρία του Σ. Φουλκς που θεμελιώνει την ομαδική ανάλυση γύρω από την έννοια της matrix. Ο Αρεταίος ο Καππαδόκης ανήκε στην «πνευματική» λεγόμενη σχολή της Ιατρικής, η οποία είχε επηρεαστεί έντονα από τη στωική φιλοσοφία. Οι στωικοί αντιλαμβάνονταν τον κόσμο ως ένα ζωντανό Όλον, ένα και πλήρες, που μέσα στην ολότητά του περικλείει και υπερβαίνει όλα τα υπαρκτά όντα, από τα ορυκτά μέχρι τους θεούς. Αντί για «υλισμό», σωστότερο θα ήταν σύμφωνα με τον Γάλλο φιλόσοφο E. Βέιλ, να μιλούμε για «σωματικότητα»: όλα είναι σώματα, μέσα σε αυτό το σύνολο σωμάτων που συνδέονται χάρη σε μια παγκόσμια συμπάθεια, σε ένα πνεύμα, συνιστώντας έναν οργανισμό που υπερβαίνει τα επιμέρους του. Κατ’ αναλογία, η matrix, είναι ένα διάμεσο – προσωπικό δίκτυο κυκλοφορίας όλων των συνειδητών και ασυνειδήτων δυναμικών που αναπτύσσονται κατά τη διάρκεια της ομαδικής συνεδρίας με ρυθμιστικές, υποστηρικτικές και περιεκτικές ιδιότητες, μιας a priori δεδομένης ενσυναίσθησης (empathic, regulating, holding, containing), έτσι που τα όρια της ομάδας να προσφέρουν στα μέλη της σταθερότητα, προσανατολισμό και οριοθέτηση.

Φονικά Μυστικά ...

 

 

 

 

Αγαπητοί συνάδελφοι & φίλοι,

Παρακολουθήστε μας στην εκπομπή της κας Αννας Δρούζα " ΦΟΝΙΚΑ ΜΥΣΤΙΚΑ "

στην τηλεόραση του mega  (Τρίτη 01/12/2015,23.00μμ)

 Θερμοί χαιρετισμοί - η ομάδα του μπλόγκ μας

 

 

 

 

                Πατήστε για να δείτε το trailer  http://www.megatv.com/fonikamystika/default.asp?catid=40351&subid=2&pubid=35355512

Η άκρη του νήματος...

Για να φτάσει κανείς στη πόρτα του ειδικού, η ζωή τον έχει στριμώξει κάπου στη γωνία. Ότι ήξερε πως μπορεί να τον βοηθήσει το έκανε . Φώναξε , παρακάλεσε , πίεσε τον άλλο να κάνει κάτι , πιέστηκε να μην κάνει κάτι ο ίδιος , χτηπήθηκε , σώπασε , έκλαψε -τίποτα δεν είχε αποτέλεσμα. Ότι και να κάνει , όπως και να αντιμετωπίσει τα πράγματα , αισθάνεται οτι τίποτα δεν αλλάζει. Γιατί τελικά εκείνο που δεν βλέπει είναι οτι φοράει συγκεκριμένα γυαλιά. Αν φοράς πράσινα γυαλιά , θα πρασινίζει ο κόσμος. Ακόμα πιο καθοριστικό είναι οτι νομίζει πως η ζωή είναι πράσινη. Ούτε καν υποπτεύεται οτι φοράει πράσινα γυαλιά. Αυτή είναι η πραγματικότητα του. Με αυτά τα γυαλιά όλα γύρω του και μέσα του τα βλέπει σταθερά και αναλλοίωτα. Τα βλέπει και απομονωμένα το ένα απο το άλλο. Δεν μπορεί να κάνει τις συσχετίσεις που χρείαζονται για να δει εναλλακτικές λύσεις.

Αναπόφευκτα τις αναζητάει σε συγκεκριμένα προβλήματα που τον απασχολούν. Είναι σαν να λέει στον ειδικό : "Λύσε μου το πρόβλημα που με απασχολεί , βοήθησε με να βρώ τρόπο να συνετιστεί η κόρη μου, να μαζευτεί ο άντρας μου, απάλλαξε με απο τους πονοκεφάλους μου, τις φοβίες μου. Τη γενικότερη κατάσταση της ζωής μου δεν μπορείς να την αλλάξεις . Είναι δεδομένη ". 

Μέσα απο αυτή τη θέαση της ζωής συχνά αποδίδουμε τα προβλήματα μας σε δυσμενείς εξωτερικούς παράγοντες. Παράγοντες που μπορεί να αφορούν είτε το παρελθόν ("ήμουν φτωχός και δε σπούδασα") είτε μεταφυσικές δυναμείς και καθοριστικές καταβολές (" η τύχη μου", "η κληρονομικότητα μου") είτε την ευρύτερη κοινωνική συγκυρία ("υπάρχει κοινωνική αδικία") και τις συνθήκες εργασίας μέχρι τον στενότερο κύκλο που είναι η οικογένεια ("με καταπιέζουν", "δεν αναγνωρίζεται η αξία μου"). Όμως η μεγαλύτερη  βαρύτητα πέφτει στις στενές δυαδικές σχέσεις (" ο σύζυγος είναι αδιάφορος", "το παιδί μου είναι ατίθασο", "η μάνα μου είναι συνεχώς άρρωστη"), κ.λ.π. Συχνά βέβαια αποδίδουμε τα προβλήματα και σε δικά μας "ελαττώματα" και μειονεκτήματα ("δεν είμαι άξιος για τίποτα", " δεν τα βγάζω πέρα στη ζωή", "είμαι αδύναμος χαρακτήρας", είμαι ανίκανη μάνα", κ.λ.π.). Άλλωστε πάλι εντοπίζουμε κάποια δευτερεύοντα χαρακτηριστικά (" είμαι ευαίσθητος", "υποχωρώ συνεχώς", νευριάζω εύκολα", "είμαι εύπιστος") που τα γενικεύουμε. Τους δίνουμε κεντρική θέση προκειμένου να εξηγήσουν τα αδιέξοδα...
Επιμένοντας στην ίδια στάση δεχόμαστε τις ίδιες αντιδράσεις και έτσι ενδυναμώνουμε την αρχική μας θέση. Η κυκλική και επαναληπτική αυτή διαδικασία, οι συνεχείς δηλαδή αυτοεκπληρούμενες προφητείες , παγώνει τη συμπεριφορά μας και τα συναισθήματα μας τόσο πολύ, ώστε να μοιάζουν σταθερά , ενδογενή στοιχεία. Αυτές οι μεμονομένες πλευρές του χαρακτήρα δεν αντιμετωπίζονται ως μέρος μιας σύνθετης δυναμικής κατάστασης.     Για παράδειγμα , η απόφαση που πήραμε , συνήθως ασυνείδητα , να μην ενεργοποιηθούμε ( να μείνουμε αδύναμοι, αναποφάσιστοι, παθητικοί), δεν είναι εκδήλωση προσωπικής μας αδυναμίας και αμετάβλητο στοιχείο του χαρακτήρα μας που κληρονομείται ,αλλά συστατικό του ρόλου μας. Χαρακτηρίζει κανείς τον εαυτό του αδύναμο, γιατί η ορατ'η συμπεριφορά αυτό του λέει. Συχνά όμως ο ρόλος που διαδραματίζουμε στην οικογένεια απαιτεί την προβολή της "αδυναμίας" γιατί έτσι εξυπηρετείται η διατήρηση των ισορροπιών. Εξαντλούμε όλη τη δύναμη και την αποφασιστικότητα μας για να μείνουμε αδύναμοι και αναποφάσιστοι. Οι γυναίκες το ξέρουν αυτό καλά. Τελικά τι είμαστε , δυνατοί ή αδύνατοι;
Οι αλλαγές που επιδιώκουμε μπορεί να προκύψουν μόνο αν ανασκευάσουμε τις αλήθειες μας. Η ίδια η απόφαση να αναθεωρήσουμε όσα πιστεύουμε είναι η πρώτη σημαντική πληροφορία που εισχωρεί σαν φώς στο σκοτεινό δωμάτιο. Η πρώτη αχτίδα είναι  ότι μπορεί να γίνουν και αλλιώς τα πράγματα...

Η αφετηρία για την αλλαγή ταυτίζεται με την απόφαση μας να μείνουμε ανοικτοί στην πιθανότητα οτι μπορεί να υπάρχει και άλλος τρόπος να δούμε τα πράγματα...

 Απόσπασμα από : ΤΟ ΜΩΒ ΥΓΡΟ , Χάρις Κατάκη , Εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα , 1995.

ΘΥΜΟΣ: τι έρχεται να μας πεί;

Τι είναι ο θυμός; Τι μας τον προκαλεί; Που μας οδηγεί; 

Τα παραπάνω είναι μερικά ερωτήματα που γεννούνται όταν κάποιος έχει πια, τον έχει αναγνωρίσει, έχει συμφιλιωθεί με το θυμό, τον έχει επεξεργαστεί ή αλλιώς τον έχει μετουσιώσει...

Τι είναι ο θυμός;

Είναι παγίδα; 
Έχουμε επίγνωση αυτού;
Είναι κάτι που πρέπει να φοβόμαστε;
Υπάρχει δικαιολογημένος θυμός και μη;
Πρέπει να τον αποφεύγουμε;
Είναι καταστροφικός πάντα; 


Πώς  αισθανόμαστε όταν είμαστε θυμωμένοι;

Ο θυμός είναι ένα σημάδι ότι κάτι μας ενοχλεί ή μας δυσκολεύει. Μας στέλνει ένα μήνυμα πως είμαστε πληγωμένοι, πως οι ανάγκες μας παραμερίζονται, πως τα δικαιώματα μας παραβιάζονται, πως οι επιθυμίες δεν ικανοποιούνται ή πολύ απλά πως κάτι δεν πάει καλά... 

Ο θυμός οφείλεται στον πόνο! Όταν μας πληγώνουν , όταν μας επικρίνουν- δηλαδή απειλείται ο αυτοσεβασμός μας , όταν μας ντροπιάζουν, όταν αισθανόμαστε ανασφάλεια ή φόβο , τότε μπορεί να ελευθερώσουμε ή να εκτονώσουμε ένα κύμα θυμωμένης ενέργειας μπλοκάροντας ή εκτονώνοντας τον πόνο!
Οι άνθρωποι που θυμώνουν έχουν τρία κοινά χαρακτηριστικά : α) πονούν πάρα πολύ, β)αισθάνονται ανήμποροι να κάνουν κάτι για τα αίτια του πόνου τους και γ)έχουν μάθει -συνήθως απο το οικογενειακό περιβάλλον και όχι μόνο- ότι ο θυμός είναι ένας προσωρινός τρόπος να κουκουλώσουν τον πόνο... (παγίδα).

Τι έρχεται να μας πεί ο θυμός;

Ο θυμός είναι ένα "καμπανάκι ειδοποίησης" προς τον εαυτό μας  και προς τους άλλους.

Ο θυμός μας, μπορεί να μας λέει οτι δεν ασχολούμαστε όσο πρέπει με ένα σημαντικό συναισθηματικό ζήτημα στη ζωή μας , ή ότι ένα μεγάλο μέρος του εαυτού μας -τα πιστεύω μας, οι αξίες μας, οι στόχοι μας, οι επιθυμίες μας-θυσιάζονται στο βωμό μας σχέσης (προσωπική , φιλική , επαγγελματική).
Ο θυμός μας , μπορεί να μας λέει ότι κάνουμε και δίνουμε περισσότερα από όσα μπορούμε !
O θυμός μας, μπορεί να μας προειδοποιεί πως οι άλλοι κάνουν υπερβολικά πολλά για μας, αποτρέποντας έτσι την πλήρη έκφραση των δυνατοτήτων μας και αναστέλλοντας την προσωπική μας ανάπτυξη.

Ανεξάρτητα απο το τι προκαλεί ή προκάλεσε ενα θυμό...το σημαντικό είναι ότι ο θυμός μας όταν μας κυριεύσει μας  κλείνει τα μάτια και τα αυτιά μας και μας κρατάει για ένα μεγάλο διάστημα ανήμπορους, θλιμμένους, αναποτελεσματικούς και δυστυχισμένους τελικά...
Στο ερώτημα : πως να τον αντιμετωπίσω ; δεν υπάρχει μια συγκεκριμένη "μαγική συνταγή" . 
Υπάρχουν πολλές αποτελεσματικές τεχνικές που θέλουν χρόνο , πραγματική κατανόηση των αναγκών μας και κυρίως να ακούσουμε τον εαυτό μας και να τον παρατηρήσουμε...εν κατακλείδι η αλλαγή είναι μοναχικός δρόμος , επίπονος αλλά στο τέλος μπορεί να επιφέρει "κέδρος" και ανακούφιση!

Καλή ΕΠΙΤΥΧΙΑ!


Μάντω Γ. Καραμπέρη
Ψυχολόγος -  M.Sc. Προαγωγή Ψυχικής Υγείας & Πρόληψη Ψυχικών Διαταραχών.

Γιατρέ θεραπεύτηκα;

Γιατρέ θεραπεύτηκα;

Πάει λίγος καιρός που νιώθω χαλαρή, έχω σταματήσει να σκέφτομαι πολύ και νιώθω ότι ... ωρίμασα!

Άραγε θεραπεύτηκα;

Νιώθω ότι έχω τη δύναμη πλέον ΕΓΩ, και δεν περιμένω εκείνο το Σάββατο της συνεδρίας μας για να την αντλήσω μέσα από τα λόγια σας..

Νιώθω ότι έχω τη σοφία που μου χαρίσατε και τη λαχτάρα να την περάσω και σ’άλλους ανθρώπους που μπορεί να έχω ήδη στη ζωή μου, αλλά κυρίως σε όλους αυτούς που ακόμη δε γνώρισα.

Είδα τη ζωή μου με άλλα μάτια, από άλλη οπτική γωνία.  Πλέον, δεν είναι το ταξίδι με το αεροπλάνο αυτοσκοπός και δε βάζω στον εαυτό μου ψεύτικους στόχους  που μόνο όταν τους πετύχω θα γίνω ευτυχισμένη. Είμαι τώρα ευτυχισμένη! 

Βαρέθηκα να λέω : «Θα ήμουν πολύ ευτυχισμένη αν γινόταν αυτό.., αν ήμουν ατρόμητη.., αν η ζωή μου τα’φερνε αλλιώς..» Είμαι αυτή που είμαι και ναι, φοβάμαι κάποια πράγματα και ναι, δεν είμαι party animal, και ναι, δεν είμαι το τυπάκι που ζει μέσα από την αδρεναλίνη της περιπέτειας. Δε ζηλεύω πλέον αυτούς τους ανθρώπους, απλά δεν είναι εγώ!

Είμαι ένας άνθρωπος που μπορώ και είμαι πλέον ευτυχισμένη με τα απλά και όμορφα πράγματα που η ζωή μου προσφέρει καθημερινά και αγαπάω πραγματικά εμένα και με θαυμάζω για όλες τις επιλογές που έκανα μέχρι τώρα στη ζωή μου, για τους ανθρώπους που διάλεξα, τις ισορροπίες που κράτησα και την καθαρή και αγνή ανιδιοτέλεια που με χαρακτηρίζει.

Θα επιδιώκω πλέον να περιτριγυρίζομαι από θετικούς ανθρώπους, θα ελίσσομαι με διπλωματία και χιούμορ όταν οι άνθρωποι και οι καταστάσεις δεν είναι βολικές/ευχάριστες για μένα και θα αφεθώ να είμαι πιο αυθόρμητη, αφού αυτό είναι και το μεγαλύτερο πλεονέκτημά μου, που κακώς ερχόμενη στην επαρχία καταπίεσα, για να μην παραβιαστεί η προσωπική μου ζωή και γιατί έπρεπε να διατηρώ ένα πιο σοβαρό και «ιατρικό» προφίλ στην κοινωνία.

Πλέον είμαι χαλαρή και πιστεύω ότι θα τα κάνω όλα, όταν θα χρειαστεί, ακόμη και αν πιεστώ.

Δε γράφω πλέον τίποτα από την καθημερινότητά μου στο ημερολόγιο για να σας ρωτήσω και δε νιώθω άγχος και ανασφάλεια. Πιστεύω πλέον ότι η καθημερινότητα είναι το πιο σημαντικό, και αν κάτι με δυσκολέψει, θα είναι η εξαίρεση και όχι ο κανόνας.

Πλέον βεβαιώθηκα ότι όλοι οι άνθρωποι ανεξαιρέτως, σε κάποια φάση της ζωής τους, θα έρθουν αντιμέτωποι με τον εαυτό τους και χάρηκα πολύ που έγινε τώρα, που ακόμη χτίζω τη σχέση μου και δεν έχουμε παιδιά.

Νιώθω ότι πήρα αμέτρητα και πολύ ουσιαστικά πράγματα από εσάς και νιώθω απίστευτη ευγνωμοσύνη προς το πρόσωπό σας. Κατ’αρχήν με μάθατε να αγαπάω τον εαυτό μου και να με θεωρώ από τη μία μοναδική, αλλά από την άλλη, όχι και το κέντρο του κόσμου!  Ένα άτομο που είναι μέρος ενός κοινωνικού συνόλου με δικαιώματα και υποχρεώσεις. Με βοηθήσατε απίστευτα στη σχέση μου με τον Μ..........., πλέον του δείχνω τα συναισθήματα και την αγάπη μου, ούσα λιγότερο εγωίστρια. Δεν τον κρίνω πλέον αυστηρά και βλέπω τα ελαττώματά του ως χαρακτηριστικά του ατόμου που αγαπώ, ισάξια με τα προτερήματά του. Με τη βοήθειά σας τον έκανα να με εμπιστευτεί στα οικονομικά και του επέδειξα ότι μπορώ να είμαι σοβαρή και υπεύθυνη όπου χρειάζεται, και πλέον βλέπω στα μάτια του ότι με εκτιμάει πιο πολύ. Κάνει κι αυτός όνειρα –δειλά δειλά- για το μέλλον μας και πώς θα ήταν να είχαμε μεγάλη οικογένεια, σε τι σπίτι θα ήθελε να ζούμε, τι αυτοκίνητο θα έχουμε.. Αυτά ήταν άπιαστα όνειρα για μένα μέχρι πολύ πρόσφατα! Με ένα μαγικό τρόπο θεραπεύτηκε και ο Μ..........!! Με βοηθήσατε πολύ στη δουλειά μου και στον τρόπο που η διπλωματία και το χιούμορ μπορεί να με βγάλει από δύσκολες καταστάσεις, αλλά και το σημείο στο οποίο πρέπει να θέσω τα όρια μου σε αυτούς που δε με σέβονται.

 Σας άλλος Μπουκάϊ, με τις ιστορίες από τη δική σας ζωή, αλλά και των πελατών σας, με βοηθήσατε να μάθω από τα λάθη των άλλων και να βρω ομοιότητες με τη δική μου ζωή, για να δω αντικειμενικά μία κατάσταση που μπορεί να με προβλημάτιζε. Κατανοώ πως αυτή ήταν όλη η ουσία της θεραπείας μας, και όχι ο λόγος για τον οποίο είχα φοβίες που μου είχε γίνει αυτοσκοπός να ανακαλύψω. Να είμαι δηλαδή καλά στην καθημερινότητά μου και να έχω ισορροπία πρώτα μέσα μου κι έπειτα στις σχέσεις μου με τους άλλους. Να γίνω φίλη με τον εαυτό μου, κι όχι ο πιο άδικος, αυστηρός κριτής του!

Δε ξέρω  λοιπόν αν θεραπεύτηκα, απλά ξέρω ότι πλέον έχω τη δύναμη να «σταθώ στα πόδια μου» και νιώθω ότι θέλω να «απελευθερωθώ» και απλά να ζήσω!

Με αγάπη και εκτίμηση,

Χ...... 

Σεβαστέ μας Μέντορα, κατευόδιον αγάπης , φιλίας και ευγνωμοσύνης!

Kenneth Koe, an Inventor Behind Zoloft, Dies at 90


By MARGALIT FOXOCT. 13, 2015

Kenneth Koe was a biologist at Pfizer and helped create the antidepressant Zoloft. CreditTim Martin/The Day, via Associated Press


Kenneth Koe, an inventor of Zoloft, the antidepressant that has helped tens of millions of people since it was introduced a quarter-century ago, died on Oct. 7 in Shrewsbury, Mass. He was 90.

His death was announced by his alma mater, Reed College, in Portland, Ore.

A chemist who spent four decades on the staff of Pfizer, Dr. Koe developedZoloft, known generically as sertraline hydrochloride, with his colleague Willard Welch. One of the class of selective serotonin reuptake inhibitors — compounds that emerged in the late 20th century to treat depression, anxiety and related disorders — Zoloft became, with its fellow class member Prozac, among the most widely prescribed drugs in the world.

More than 100 million people have been treated with Zoloft since 1991, when it was brought to market in the United States. In 2005, the year before it became available as a generic, worldwide sales of Zoloft totaled more than $3 billion. (Prozac, first marketed in the late 1980s, became available generically in 2001.)Photo

Kenneth Koe CreditOrin Zyvan

In 2005, Science magazine included Zoloft on its list of 19 “blockbuster” drugs. That list, comprising drugs that had generated revenue of $2 billion or more in the preceding year, also included Lipitor, which lowers cholesterol; the nonsteroidal anti-inflammatory Celebrex, prescribed for arthritis; and the antacid Nexium.

Zoloft, whose side effects can include nausea, reduced sexual desire and, in young people, increased suicidal thoughts or behavior, is also prescribed for conditions including panic disorder, obsessive-compulsive disorder, post-traumatic stress disorder and premenstrual dysphoric disorder.

The son of Benjamin and Monta Jean Koe, immigrants from China, Dr. Koe was born in Astoria, Ore., on April 15, 1925. His father worked in local salmon canneries before the family settled in Portland, where they ran a laundry.

Ken Koe received a bachelor’s degree in chemistry from Reed, which he attended on a full scholarship, followed by a master’s in the field from the University of Washington and a Ph.D. from the California Institute of Technology.

In 1955, Dr. Koe joined Pfizer’s laboratory in Brooklyn. He worked for several years on antibiotics before being assigned to a group charged with developing psychotherapeutic drugs for conditions including depression, anxiety and schizophrenia. He focused in particular on drugs that would enhance the efficacy of the neurotransmitter serotonin, whose role in the biochemistry of depression was just starting to be understood.

Starting in the late 1970s, he and Dr. Welch began concentrated work on what would become Zoloft. By modifying an earlier, ineffectual drug that had been abandoned in development, they were able to build a molecule that inhibited serotonin’s reabsorption in the brain. As a result, more serotonin remained available for neurotransmission, which in many people turned out to ease depression.

A longtime resident of Ledyard, Conn., Dr. Koe retired in 1995 from Pfizer’s central research facility in Groton. For their work on Zoloft, he and colleagues were honored by the American Chemical Society in 2006.

Dr. Koe’s wife, the former Jo Ann Lew, died in 1995. His survivors include two daughters, Kristin M. Koe and Karen E. Koe; a sister, Virginia Wong; and five grandchildren.

In 2008, on receiving the Howard Vollum Award for distinguished accomplishment in science and technology from Reed, Dr. Koe said that whenever he was identified in public as an inventor of Zoloft, strangers approached him to thank him.

Πηγή :http://www.nytimes.com/2015/10/14/business/kenneth-koe-co-inventor-behind-zoloft-dies-at-90.html?_r=1

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ- GOETHE INSTITUT- ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΨΥΧΙΑΤΡΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ -Πρόγραμμα

Η πρόκληση του γήρατος

Προβολές ταινιών, εισηγήσεις, συζητήσεις, εργαστήριο

Διημερίδα της Ελληνικής Ψυχιατρικής Εταιρείας σε συνεργασία

με το Goethe-Institut Athen

---------------------------------------------------------------------------------

Παρασκευή 23 Οκτωβρίου 2015, 19:00

Σάββατο 24 Οκτωβρίου 2015, 10:30 – 18:00

Goethe-Institut Athen, Ομήρου 14-16, Τηλ. 210 36 61 000

Η πρόκληση του γήρατος

Το γήρας ως καιρός ωριμότητας, σοφίας, αναστοχασμού, αποτίμησης, ως καιρός αδυναμίας, παραίτησης, απόγνωσης, μοναξιάς. Το γήρας ως σκληρή, επώδυνη δοκιμασία, ως επίγευση μιας ζωής με αγάπη και φροντίδα.

Το γήρας ως ευκαιρία …

Εισαγωγή στη θεματική με την ταινία «Στον έβδομο ουρανό» του Andreas Dresen.

Πρόγραμμα

Παρασκευή 23 Οκτωβρίου 2015

19:00: Χαιρετισμοί

19:30: Προβολή ταινίας

Στον έβδομο ουρανό

(Γερμανία 2008, 98´)

του Andreas Dresen

με τους Ursula Werner, Horst Rehberg, Horst Westphal, Steffi Kühnert

Η Ίνγκε κοντεύει τα 70, νιώθει όμως σαν ‘ταν 17. Ερωτεύεται τον Καρλ που όπου να ‘ναι κλείνει τα 80. Πρόκειται για πάθος, για σεξ. Η Ίνγκε όμως είναι εδώ και 30 χρόνια παντρεμένη με τον Βέρνερ και τον αγαπάει και πολύ.

Μια ριζοσπαστική, θαρραλέα και προκλητική ταινία με λεπτό, συγκρατημένο χιούμορ, ένα μινιμαλιστικό έργο δωματίου για πόθους, έρωτα και σεξουαλικότητα ανθρώπων μεγάλης ηλικίας.

Οι εξαιρετικοί ηθοποιοί προσεγγίζουν το θέμα ταμπού, σεξ κατά το γήρας, με μεγάλη φυσικότητα, χωρίς ψεύτικες ντροπές κι αναστολές, επινοούν οι ίδιοι τους διαλόγους και αυτοσχεδιάζουν. Βρίσκονται στην ίδια περίπου ηλικία με τα πρόσωπα που υποδύονται.

Η ταινία προβλήθηκε το 2008 στη σειρά «Un Certain Regard» του Φεστιβάλ των Καννών, κέρδισε το βραβείο «Coup de Coeur» και αποθεώθηκε για δέκα ολόκληρα λεπτά με standig ovation – πράγμα διόλου συνηθισμένο γι’ αυτό το φεστιβάλ.

(σε γερμανική γλώσσα με ελληνικούς υπότιτλους)

Μετά την προβολή θ’ ακολουθήσει συζήτηση με τους

Ελισάβετ Παπανδρέου, ψυχολόγο

Ηλία Βλάχο, ψυχίατρο

Πρόεδρος:

Στέλιος Κρασανάκης, ψυχίατρος, δραματοθεραπευτής, σκηνοθέτης, Πρόεδρος του κλάδου «Τέχνη και Ψυχιατρική» της Ελληνικής Ψυχιατρικής Εταιρείας.

Σάββατο 24 Οκτωβρίου 2015

10:30 – 12:00

1^η Συνεδρία «Γήρας και Ψυχιατρική σήμερα»

Πρόεδρος: Τάσος Ψιμάρας, ψυχίατρος

Ομιλητές:

Νικόλαος Δέγλερης, ψυχίατρος, Πρόεδρος του κλάδου Ψυχογηριατρικής της ΕΨΕ

Μαρία Διαλλινά, ψυχίατρος

Αργυρώ Κυριαζή, ψυχίατρος

Διάλειμμα

12:30 – 14:30

2^η Συνεδρία «Το γήρας στην Τέχνη» - Λογοτεχνία-Ποίηση-Χορός-Κινηματογράφος

Πρόεδρος: Νικόλαος Τζαβάρας, ψυχίατρος,  Επίτιμος Πρόεδρος της Ελληνικής Ψυχιατρικής Εταιρείας

Ομιλητές:

Χρυσή Γιαννουλάκη, ψυχίατρος

Γιάννης Μαλογιάννης, ψυχίατρος

Νατάσσα Χασιώτη, ιστορικός και κριτικός χορού, αρθρογράφος

Ακολουθεί προβολή της πολυβραβευμένης μικρού μήκους ταινίας

Το κουτί (Ελλάδα 2004, 12´)

Σχολιασμός από  τη δημιουργό της  Εύα Στεφανή

Μικροί μονόλογοι μιας μοναχικής γιαγιούλας που ζει σε γηροκομείο στην Κομοτηνή και κουβεντιάζει κάθε βράδυ την ώρα των ειδήσεων με τον Νίκο Χατζηνικολάου μπροστά στην χωρίς ήχο τηλεόρασή της, σχολιάζοντας με φίνο πικρό χιούμορ τα νέα.

Με το χάρισμα της διακριτικής και βαθειάς παρατηρητικότητας, αλλά και με ευαισθησία η Εύα Στεφανή δημιουργεί μια κινηματογραφική μινιατούρα που αναστοχάζεται τις δυνατότητες επικοινωνίας ηλικιωμένων ανθρώπων σ’ έναν κόσμο που κυριαρχούν τα επικοινωνιακά μέσα.



Πρώτο Βραβείο για Ντοκιμαντέρ κάτω των 45΄ στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης «Εικόνες του 21ου αιώνα» 2004

«Prix du Court métrage» στο Φεστιβάλ του Παρισιού Cinema du Reel 2005
(σε ελληνική γλώσσα με αγγλικούς υπότιτλους)

Trailer

https://www.youtube.com/watch?v=lKpjkhi7oU8
Διάλειμμα
15:00 – 17:00

Βιωματικό εργαστήριο δραματοθεραπευτικής αφήγησης, βασισμένο στα κείμενα του Valentino Bompiani

«Τα αόρατα γηρατειά»
Συντονιστής:

Στέλιος Κρασανάκης, ψυχίατρος, δραματοθεραπευτής, σκηνοθέτης, Πρόεδρος του κλάδου «Τέχνη και Ψυχιατρική» της Ελληνικής Ψυχιατρικής Εταιρείας.


Είσοδος ελεύθερη



Επικοινωνία με την Ελληνική Ψυχιατρική Εταιρεία

psych@psych.gr

http://www.psych.gr/



---------------------------------------------------------------------------------

Με την παράκληση της αναφοράς

Πληροφορίες και φωτογραφικό υλικό

Βίκυ Τραχανή, Τηλ. 210 3661043, vicky.trachani@athen.goethe.org

International Psycho-Geriatric Association (IPA) -I

Με ιδιαίτερη επιτυχία και βασική φιλοσοφία (motto) "Balancing Cure with Care : Advances in late life Mental Health " διεξήχθη το Διεθνές Συνέδριο της IPA στο Βερολίνο της Γερμανίας (Estrel Hotel Congress Center #13-16/10/2015) με συμμετοχή επιφανών ερευνητών παγκόσμιου βεληνεκούς όπως οι καθηγητές Patricia AREAN , Serge GAUTHIER, Henry BRODATY, Costas LYKETSOS κ.α. και θεματολογία που αφορούσε τη γεροντική κατάθλιψη , τα νευρο-ψυχιατρικά συμπτώματα των ανοϊκών δ/ρχων (NPS-BPSD) , τη φαρμακευτική αγωγή καθώς και τις μη φαρμακευτικές παρεμβάσεις στη ν. Alzheimer , τη ολιστική προσέγγιση και φροντίδα του ασθενούς και της οικογένειας του, τις πολιτικές υγείας και το ρόλο των ασφαλιστικών φορέων και των εθελοντών κ.α. 

Στο συνέδριο με συναδέλφους απο τη Σεούλ -Ν. Κορέα.

Παγκόσμια Ημέρα Ψυχικής Υγείας

Νίκανδρος Μπούρας

Oμότιμος Kαθηγητής Ψυχιατρικής στο Ινστιτούτο Ψυχιατρικής, King’s College London


Ψυχική Υγεία: Η μεγάλη πρόκληση της εποχή μας

Αξιοπρέπεια και σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων είναι το θέμα της φετινής«Παγκόσμιας Ημέρας Ψυχικής Υγείας» που έχει καθιερωθεί από την Παγκόσμια Συνομοσπονδία Ψυχικής Υγείας για να δοθεί έμφαση σ' αυτό το μεγάλο πρόβλημα της εποχής μας.

Ένας στους τέσσερις ανθρώπους βιώνουν κάποιο ψυχικό πρόβλημα κατά τη διάρκεια της ζωής τους. Υπολογίζεται ότι 450 εκατομμύρια άνθρωποι στον πλανήτη ανά πάσα στιγμή εμφανίζουν κάποια μορφή ψυχικής νόσου με προεξάρχουσες την κατάθλιψη, το άγχος, τον αλκοολισμό, τις εξαρτήσεις ουσιών και τις ψυχώσεις. Μια τραγική συνέπεια των ψυχικών διαταραχών είναι οι αυτοκτονίες. Είναι αποδεδειγμένο ότι κατά την διάρκεια οικονομικής ύφεσης η ζήτηση υπηρεσιών ψυχικής υγείας αυξάνει, ενώ υπάρχουν κάποια στοιχεία για την αύξηση των αυτοκτονιών σε περιόδους οικονομικής λιτότητας. Οι αυτοκτονίες είναι η δεύτερη κύρια αιτία θανάτου παγκοσμίως για τις ηλικίες 15-29 χρονών και εκτιμάται ότι το κόστος τους μόνο στην οικονομία των Ηνωμένων Πολιτειών είναι πάνω από 100 δισεκατομμύρια δολάρια κάθε χρόνο. Η Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας δηλώνει ότι οι αυτοκτονίες μπορούν να προληφθούν και οι ψυχικές διαταραχές είναι θεραπεύσιμες, αλλά επειδή δεν αντιμετωπίζονται, χάνονται έτσι περισσότερες από 800.000 ζωές ετησίως.

Στις σύγχρονες προκλήσεις της Ψυχικής Υγείας προστίθεται και το «θεραπευτικό κενό» που είναι διάχυτο για όλες τις ψυχικές διαταραχές και σε όλες τις ηλικιακές ομάδες. Σε αντίθεση με τα 3/4 των ατόμων με χρόνιες σωματικές παθήσεις που υποβάλλονται σε θεραπεία στις ανεπτυγμένες χώρες, μόλις το 1/4 των ατόμων με χρόνια ψυχικά νοσήματα λαμβάνουν θεραπευτική αγωγή. Η διαφορά είναι ακόμη μεγαλύτερη στις φτωχότερες χώρες. Η έλλειψη προσβάσιμων, οικονομικά προσιτών και ποιοτικών υπηρεσιών ψυχικής υγείας οδηγεί σε κακή έκβαση της ασθένειας ενώ υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις ότι τα άτομα με ψυχική ασθένεια είναι πιθανότερο να ζήσουν 15-20 χρόνια λιγότερο από τους υγιείς.

Στην Αγγλία το οικονομικό και κοινωνικό κόστος των ψυχικών ασθενειών έχει φτάσει τα 105,2 δισεκατομμύρια στερλίνες ετησίως και από αυτό το ποσό τα 30,3 δισεκατομμύρια οφείλονται στην απώλεια της οικονομικής δραστηριότητας. Το πρόβλημα χειροτερεύει εάν κατά τις ίδιες περιόδους υπάρχει και μείωση των κοινωνικών παροχών. Η συνεχής αύξηση των ανέργων, των αστέγων, των προσφύγων, των μεταναστών, των ηλικιωμένων και των άλλων ευπαθών ομάδων, κυρίως των παιδιών και των εφήβων, δημιουργούν πλέον ασφυκτική πίεση στις υπηρεσίες ψυχικής υγείας στην Ευρώπη αλλά και παγκόσμια. Παραδόξως, παρατηρείται ελάττωση των πόρων που διατίθενται για την Ψυχική Υγεία π.χ. στην Αγγλία μειώθηκαν από το 2008 κατά 32% σε αντιδιαστολή με τις σωματικές παθήσεις που δεν έχουν υποστεί αυτού του βαθμού τις μειώσεις.

"Υπολογίζεται ότι 450 εκατομμύρια άνθρωποι στον πλανήτη ανά πάσα στιγμή εμφανίζουν κάποια μορφή ψυχικής νόσου με προεξάρχουσες την κατάθλιψη, το άγχος, τον αλκοολισμό, τις εξαρτήσεις ουσιών και τις ψυχώσεις".

Τα άτομα με σοβαρές ψυχικές διαταραχές και επακόλουθη πιθανή αναπηρία αντιμετωπίζουν σε όλο τον κόσμο διακρίσεις και εμπόδια για τη συμμετοχή τους ως πλήρη και ισότιμα μέλη της κοινωνίας με συνέπεια ακόμη και την άρνηση των δικαιωμάτων τους. Η Διακήρυξη των Ηνωμένων Εθνών για τα Δικαιώματα των Ατόμων αναγνωρίζει ότι η διάκριση σε βάρος οποιουδήποτε προσώπου λόγω αναπηρίας συνιστά παραβίαση της έμφυτης αξιοπρέπειας και της αξίας του ανθρώπου και αναγνωρίζει την ανάγκη για την προώθηση και την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων όλων των ατόμων με αναπηρίες, συμπεριλαμβανομένων και εκείνων που απαιτούν πιο εντατική υποστήριξη. Οι αρχές της κοινωνικής δικαιοσύνης απαιτούν ίση πρόσβαση στις ευκαιρίες και τις υπηρεσίες και ίσα δικαιώματα.

Η πρόσφατη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών συμπεριέλαβε για πρώτη φορά μεταξύ των Νέων Βιώσιμων Αναπτυξιακών Στόχων (Sustainable Developement Goals) που θα καθορίσουν την παγκόσμια ανάπτυξη από το 2015 έως το 2030 και την προώθηση της ψυχικής υγείας, για την παράταση του προσδόκιμου ζωής για όλους, αναγνωρίζοντας έτσι την αναγκαιότητα για την καθολική κάλυψη της υγείας και την πρόσβαση σε ποιοτική υγειονομική περίθαλψη. Μέχρι το 2030, θα πρέπει να επιτευχθεί μείωση κατά το ένα τρίτο της πρόωρης θνησιμότητας από μη μεταδοτικές ασθένειες, μέσω της πρόληψης, της θεραπείας και της προαγωγής της ψυχικής υγείας. Ενίσχυση της πρόληψης και της θεραπείας της κατάχρησης ουσιών, συμπεριλαμβανομένων των εξαρτήσεων και της επιβλαβούς χρήσης του αλκοόλ, αποτελούν σημαντική πρόκληση για την αειφόρο ανάπτυξη καθώς η ψυχική υγεία έχει άμεσες επιπτώσεις σε όλο το φάσμα των Βιώσιμων Αναπτυξιακών Στόχων.

Η Παγκόσμια Ψυχιατρική Εταιρεία με σκοπό να προωθήσει την βελτίωση της ψυχικής υγείας ανέλαβε πρόσφατα παγκόσμια πρωτοβουλία απευθυνόμενη στους ψυχιάτρους, στους οικογενειακούς γιατρούς, στους λήπτες και φροντιστές υπηρεσιών ψυχικής υγείας καθώς και στους φορείς χάραξης πολιτικής. Η επικέντρωση στις κοινοτικές υπηρεσίες ψυχικής υγείας πρέπει να γίνει με τις ακόλουθες προτεραιότητες: δικαιοσύνη και ισότητα στη χρηματοδότηση, προσβασιμότητα σε αποτελεσματικές υπηρεσίες για πλήρη σωματική και ψυχική υγεία, μείωση του στίγματος και των διακρίσεων, αξιοπρέπεια και ισότητα για όλους, ενημέρωση και εκπαίδευση του κοινού, συμμετοχή των ληπτών και των φροντιστών τους στις υπηρεσίες ψυχικής υγείας και συντονισμός όλων των κυβερνητικών και Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων που δραστηριοποιούνται στο χώρο της ψυχικής υγείας.

Η Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες επιχειρεί με την «Ψυχιατρική Μεταρρύθμιση» ριζικές αλλαγές στον τομέα της ψυχικής υγείας και την ανάπτυξη συγχρόνων υπηρεσιών σύμφωνα με τις διεθνείς προδιαγραφές. Για τον σκοπό αυτό υπήρξε αδρή συγχρηματοδότηση της ΕΕ που δεν χορηγήθηκε σε άλλη Ευρωπαϊκή χώρα. Η πρόοδος και οι τομές που έγιναν σε υποδομές και υπηρεσίες είναι σημαντικές. Χρειάζονται όμως να γίνουν πολλά ακόμη κυρίως στην οργάνωση και τον συντονισμό των υπηρεσιών, τομείς στους οποίους κατ' εξοχήν η Ελλάδα μειονεκτεί. Είναι αναγκαίο να επαναεπιβεβαιωθεί το όραμα και να δοθεί νέα ώθηση στην «Ψυχιατρική Μεταρρύθμιση». Απαιτείται βούληση, γνώση, εμπειρία, αποφασιστικότητα καθώς και επαρκής χρηματοδότηση. Δεν πρέπει όμως όλες οι προσπάθειες να εστιάζονται μόνον στην χρηματοδότηση διότι χωρίς την επικαιροποίηση του στρατηγικού προγραμματισμού και την αναγκαία τεχνογνωσία η πρόοδος θα είναι ατελής και η βιωσιμότητα των μεταρρυθμίσεων επισφαλής. Δεν μπορεί να υπάρξει υγεία χωρίς ψυχική υγεία.

Πηγή: http://www.huffingtonpost.gr/nick-bouras-/-_1919_b_8272778.html

ΗΜΕΡΙΔΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΕΡΟΝΤΟΛΟΓΙΚΗΣ ΚΑΙ ΓΗΡΙΑΤΡΙΚΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ

Με την ευκαιρία της Παγκόσμιας Ημέρας των Ηλικιωμένων 

«ΥΓΙΗΣ ΓΗΡΑΝΣΗ» 

Πέμπτη, 1 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2015,

 09.30 – 12.00 ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ ΠΕΙΡΑΙΑ 

Πρόγραμμα

Χαιρετισμοί: 

• Γιάννης Μώραλης, Δήμαρχος Πειραιά 
• Χρήστος Αγραπίδης, Αντιδήμαρχος Πειραιά 
• Νίκος Πλατανησιώτης, Πρόεδρος Ιατρικού Συλλόγου Πειραιά 
• Ιωάννης Γ. Καραϊτιανός, Πρόεδρος Ελληνικής Γεροντολογικής και Γηριατρικής Εταιρείας 

Ομιλίες: 

• Ιωάννης Γ. Καραϊτιανός, ΑΕ Καθηγητής Χειρουργικής ΕΚΠΑ, Διευθυντής Χειρουργικής Κλινικής Αντικαρκινικού Νοσοκομείου «Άγιος Σάββας» Οι ηλικιωμένοι στην Ελλάδα – Διαχρονική προσέγγιση και στατιστικά στοιχεία 

•  Στέλλα Δ. Ηρακλειανού, Παθολόγος-Διαβητολόγος, Διευθύντρια ΕΣΥ, Γ.Ν. Τζάνειο Πειραιά Σακχαρώδης Διαβήτης και ηλικιωμένοι 

•  Στρατής Χατζηχαραλάμπους, Κοινωνιολόγος, Προϊστάμενος του τμήματος Αγωγής Υγείας και Πρόληψης, Διεύθυνση Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας, Υπουργείο Υγείας Πιλοτικό πρόγραμμα πρόληψης Σακχαρώδους Διαβήτη 

• Μέμη Τσεκούρα, Πρόεδρος Συλλόγου Σκελετικής Υγείας «Πεταλούδα» Μυοσκελετικά προβλήματα – Οστεοπόρωση 

• Αλεξάνδρα Κουτσοβασίλη, Νεφρολόγος, Διευθύντρια Νεφρολογικού Τμήματος και Μονάδας Τεχνητού Νεφρού Γεν. Κλινικής Πειραιώς «Ιπποκράτης» Νεφρός και τρίτη ηλικία

•  Ευαγγελία Σταμούλη, Ιατρός Δημόσιας Υγείας Δήμου Πειραιά Εμβολιασμοί στην τρίτη ηλικία 

•  Λεωνίδας Μυρωνίδης, Διευθυντής Γαστρεντερολόγος Γεν. Κλινικής Πειραιώς «Ιπποκράτης» Χρόνια δυσκοιλιότητα των ηλικιωμένων 

•  Ιωάννα Κατσούρη, MSc Εργοθεραπεύτρια, Καθηγήτρια Εφαρμογών, Τμήμα Εργοθεραπείας, ΤΕΙ Αθήνας, Υποψήφια Διδάκτωρ ΑΠΘ Οδήγηση των ηλικιωμένων 

•  Λιζ Μεσθεναίου, Αντιπρόεδρος Ε.Γ.Γ.Ε. Πόλεις φιλικές στους ηλικιωμένους πολίτες 

• Συντονιστές: Ιωάννης Γ. Καραϊτιανός / Νικόλαος Πλατανησιώτης

ΕΘΕΛΟΝΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΑΝΟΙΑ

Η ΠΡΟΩΘΗΣΗ ΤΗΣ ΕΘΕΛΟΝΤΙΚΗΣ ΙΔΕΑΣ ΣΤΟ ΔΙΚΤΥΟ ΠΑΡΟΧΗΣ ΒΟΗΘΕΙΑΣ ΓΙΑ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΜΕ ΝΟΣΟ ALZHEIMER ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΠΕΡΙΘΑΛΠΟΝΤΕΣ (CARE GIVERS)

Ανδρέας Απ. Σόλιας1   Dr.Νικόλαος Ε. Δέγλερης2

1 Ελληνικός Ερυθρός Σταυρός, Τμήμα Πειραιά

2 Ιατρείο Μνήμης και Άνοιας, Κέντρο Ψυχικής Υγιεινής Πειραιά

Το ξεκίνημα της νέας χιλιετίας, το 2001, έτος αφιερωμένο από τον Ο.Η.Ε. στον Εθελοντισμό, σηματοδότησε την  παγκόσμια καταξίωση της εθελοντικής εργασίας, θέτοντας τους ακόλουθους στόχους:

• Προώθηση της ιδέας του Εθελοντισμού
• Αναγνώριση της σπουδαιότητας της Εθελοντικής Προσπάθειας
• Διευκόλυνση της όποιας Εθελοντικής δράσης
• Επικοινωνία μεταξύ των Εθελοντικών Οργανώσεων
• Δυνατότητα συμμετοχής όλων των ενδιαφερομένων στον εθελοντισμό χωρίς διακρίσεις.

            Ο εθελοντισμός αποτελεί κοινωνική προσφορά καθώς ενισχύει την συνοχή των κοινωνιών δημιουργώντας εμπιστοσύνη και αμοιβαιότητα μεταξύ των πολιτών.

            Παρόλο που μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του ΄90 στην χώρα μας υπήρχε ένας αρκετά μεγάλος κατάλογος εθελοντικών οργανώσεων και συλλόγων ( η Volmed είχε καταγράψει περίπου1600) πολύ λίγοι από αυτούς παρείχαν ουσιαστικές υπηρεσίες και ακόμα λιγότεροι λειτουργούσαν παρέχοντας εκπαίδευση και πιστοποίηση στα μέλη τους, για τον τρόπο άσκησης του έργου τους, τα δικαιώματα, τις υποχρεώσεις  απέναντι στον εξυπηρετούμενο, την οργάνωση που εκπροσωπούσαν και την ομάδα των εθελοντών στην οποία ανήκαν. Πολλές φορές η συνεργασία με τους επαγγελματίες ήταν δυσχερής ή και ανύπαρκτη και άλλοτε επικρατούσε η άποψη (κυρίως στους εθελοντές) ότι αποτελούν δωρεάν εργατικό δυναμικό ενώ στους επαγγελματίες ότι οι εθελοντές απομυζούν τις δυνάμεις τους στην εποπτεία, δεν αποτελούν αξιόπιστο συνεργάτη λόγω της χαλαρής δέσμευσης, ενώ παράλληλα η πολιτεία προσπαθεί να συμπληρώσει τις ελλείψεις σε επαγγελματικό προσωπικό με εθελοντές. Η πόλωση αυτή εμπόδιζε  και τα δύο μέρη από την εκπλήρωση του κοινού σκοπού που δεν ήταν άλλος από την προαγωγή της ποιότητας ζωής με  την αναγνώριση:

1) ότι η συμμετοχή των εθελοντών στην κοινωνική φροντίδα μειώνει το κόστος των παρεχόμενων υπηρεσιών.

Το Ερευνητικό Κέντρο για τον Εθελοντισμό στην Μ. Βρετανία έχει προβεί σε ανάλυση της οικονομικής αξίας του εθελοντισμού σύμφωνα με την οποία:

-          Η επίσημη μορφή εθελοντισμού αποτιμάται σε 25 δισ. λίρες ετησίως

-          Η ανεπίσημη μορφή εθελοντισμού αποτιμάται σε 16 δισ. λίρες

Η επίσημη μορφή εθελοντισμού είναι κάθε εθελοντική δραστηριότητα που υλοποιείται για ή μέσω μιας οργάνωσης ή ομάδας.

Η ανεπίσημη μορφή εθελοντισμού είναι η μη αμειβόμενη δραστηριότητα που αναλαμβάνεται από ένα άτομο όχι μέσω  οργάνωσης  αλλά αποκλειστικά για στενούς συγγενείς.

Δύο επίσης χρήσιμες πληροφορίες προέκυψαν απ’ αυτή την μελέτη:

• Γυναίκες και άνδρες έχουν ισότιμη οικονομική συμμετοχή μέσω της εθελοντικής προσφοράς, αλλά οι γυναίκες συνεισφέρουν σχεδόν διπλάσια από τους άνδρες μέσω της ανεπίσημης προσφοράς τους.

• Άνθρωποι όλων των ηλικιών παρουσιάζουν σημαντική εθελοντική προσφορά αλλά δυο εκατομμύρια εθελοντές ηλικίας 65-74 χρόνων προσφέρουν περισσότερο απ’ ότι 5 εκατομμύρια εθελοντές ηλικίας 25-34 χρόνων. [volunteer center U.K. «Η οικονομική αξία του εθελοντισμού»]

2) Συμβάλλει στην κατακόρυφη αύξηση των ποιοτικών δεικτών των προσφερομένων υπηρεσιών αφού ο καλά εκπαιδευμένος και με σωστή εποπτεία εθελοντής, συνειδητά μπορεί ν΄ αποτελέσει συνδετικό κρίκο ανάμεσα στον εξυπηρετούμενο και τον οργανισμό παροχής φροντίδας αλλά επιπλέον να επανασυνδέσει τον εξυπηρετούμενο με τον κοινωνικό ιστό. Η μακροχρόνια φροντίδα συνδέεται με σημαντικού βαθμού υποκειμενική και αντικειμενική επιβάρυνση. Υπάρχει μια βασική αρχή στην γηριατρική. Όταν διαγιγνώσκεται άνοια σ’ ένα άτομο, πάντα υπάρχει τουλάχιστο ένας δεύτερος ασθενής [Η.Brodaty] ο οποίος περιγράφεται ως ο ‘κρυφός ασθενής’ και αφορά την οικογένεια του πάσχοντος ή του ατόμου που έχει αναλάβει την φροντίδα του (care giver).

O φροντιστής σ’ αυτήν την περίπτωση δεν αποτελεί ‘κατ΄ ευφημισμόν ασθενή’  αφού νοσεί ως ΒΙΟ (αναφορικά με τη σωματική υγεία, έχει βρεθεί ότι οι φροντιστές ασθενών με άνοια εμφανίζουν αυξημένο κίνδυνο εισαγωγής σε νοσοκομείο ενώ κάνουν χρήση εντυπωσιακά περισσότερων συνταγογραφημένων φαρμάκων. [Π.Σακκά, 2002]) ΨΥΧΟ (στις ψυχικές διαταραχές υπάρχει στενή σχέση ανάμεσα στην ψυχολογική επιβάρυνση του φροντιστή και τις ενοχλητικές συμπεριφορές του ασθενούς [ Α.Πολίτης, 2002] ) ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ (λόγω της μεγάλης δέσμευσης του φροντιστή που απαιτεί η περίθαλψη του ασθενούς, οι κοινωνικοί δεσμοί χαλαρώνουν και στην συνέχεια σταδιακά αποσυντίθενται ενώ περιορίζονται οι δυνατότητες για προσωπική ξεκούραση και ψυχαγωγία.) ΟΝΤΟΤΗΤΑ.

Ένα σύνηθες σχήμα παροχής  βοήθειας προς τους ασθενείς με A.D. στο οποίο εμπλέκονται φορείς της Υγείας – Πρόνοιας είναι το ακόλουθο

Το ακόλουθο σχήμα είναι βασισμένο στην παροχή βοήθειας προς τους ασθενείς με Ν.Α. και τους περιθάλποντες αυτούς όπως αυτή προκύπτει από την 6/χρονη συνεργασία του Ιατρείου Μνήμης και Άνοιας (Ι.Μ.Α.) του Κέντρου Ψυχικής Υγιεινής Πειραιά (Κ.Ψ.Υ.Π.) και του Περιφερειακού Τμήματος Πειραιώς του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού (Ε.Ε.Σ.). Το σχήμα αυτό, φανερά πιο πολύπλοκο, εμπλέκει και έναν άλλο παράγοντα, αυτόν  των Εθελοντών Κοινωνικής Πρόνοιας, οι οποίοι πέρα από την εκπαίδευση που τους παρείχε ο ΕΕΣ (θεωρητική εκπαίδευση και πρακτική άσκηση), την παροχή υποστηρικτικής βοήθειας σε άτομα της Γ’ ηλικίας  (φιλικές κατ’ οίκον επισκέψεις για παροχή ψυχοκοινωνικής στήριξης, βοήθεια σε πρακτικά θέματα κλπ),  έλαβαν ειδική εκπαίδευση από το Ι.Μ.Α. για την Ν.Α., προκειμένου να μπορούν να παρέχουν τις υπηρεσίες τους τόσο στον ασθενή με Ν.Α. όσο και στον φροντιστή.