Τετάρτη 28 Ιανουαρίου 2015

Οταν η εργασία «δεσπόζει» στην οικογενειακή ζωή


ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΔΑΜΟΥΛΙΑΝΟΥ



Η δυσαρέσκεια που νιώθουν οι Ευρωπαίοι επειδή αφιερώνουν λίγο χρόνο στις οικογένειές τους, είναι πολύ μεγαλύτερη από τη δυσαρέσκεια που τους δημιουργεί η ανάγκη για επιπλέον εργάσιμο χρόνο.


Τελικά, το μεγάλο «βαρίδι» στη ζυγαριά της σχέσης της εργασίας με την προσωπική είτε οικογενειακή ζωή των εργαζoμένων είναι ο χρόνος. Και ο χρόνος γίνεται ακόμη και ο μεγάλος «ένοχος» όταν παραβιάζει τα δεδομένα όρια που δικαιούνται να έχουν οι άνθρωποι στις δύο αυτές σφαίρες της ζωής τους. Κάπως έτσι μπορεί να ερμηνευθεί το συμπέρασμα ευρωπαϊκής έρευνας ότι «η δυσαρέσκεια που νιώθουν οι Ευρωπαίοι επειδή αφιερώνουν λίγο χρόνο στις οικογένειές τους είναι πολύ μεγαλύτερη από τη δυσαρέσκεια που τους δημιουργεί η ανάγκη για επιπλέον εργάσιμο χρόνο». Καταγγέλλεται επίσης το γεγονός ότι αντί η οικογενειακή ζωή των εργαζομένων να διευκολύνεται μέσα από τις εργασιακές συνθήκες, αντιθέτως αυτό που συμβαίνει είναι η οικογενειακή ζωή να έχει προσαρμοσθεί στις απαιτήσεις της απασχόλησης.

Υπάρχουν βέβαια σημαντικές διαφορές ανάμεσα στα ευρωπαϊκά κράτη ως προς τους λόγους για τους οποίους εκφράζουν δυσαρέσκεια για τη σχέση της εργασίας με την υπόλοιπη ζωή τους. Για παράδειγμα, στις χώρες του ευρωπαϊκού Βορρά, στις χώρες Benelux (Βέλγιο, Ολλανδία, Λουξεμβούργο) όπως και στη Γαλλία, η δυσαρέσκεια οφείλεται στο ότι δεν διαθέτουν αρκετό χρόνο στην οικογένεια. Ενώ, στις χώρες της Κεντρικής και Νότιας Ευρώπης, ο λόγος είναι ότι η σχέση αυτή επηρεάζεται αρνητικά από την κόπωση που νιώθουν οι εργαζόμενοι εξαιτίας των μη ικανοποιητικών συνθηκών εργασίας, αλλά και των πολλών ωρών εργασίας.

Ευκολότερη φάνηκε ότι είναι η σχέση αυτή στις γερμανόφωνες και στις αγγλοσαξονικές χώρες, γεγονός που αποδίδεται στο ότι στις χώρες αυτές υπάρχει χαμηλότερο ποσοστό ζευγαριών διπλής σταδιοδρομίας όπως και μονογονεϊκές οικογένειες με εργαζόμενες μητέρες. Η «Δεύτερη Ευρωπαϊκή Ερευνα για την Ποιότητα Ζωής» του Ευρωπαϊκού Ιδρύματος για τη Βελτίωση των Συνθηκών Διαβίωσης και Εργασίας (www.eurofound.europa.eu) που εστίασε στη σχέση «Εργασίας και Οικογένειας», αφού διαπίστωσε ότι η σχέση αυτή παρουσιάζει, όντως, μεγαλύτερη πολυπλοκότητα και έχει πολλές κοινωνικές επιπτώσεις, θέλησε να
απαντήσει και σε τυχόν ανησυχία για πιθανές αρνητικές επιπτώσεις στον θεσμό και τον ρόλο της οικογένειας.

«Η οικογένεια παραμένει η πρωταρχική σφαίρα κοινωνικότητας και υποστήριξης στην Ευρώπη» είναι η απάντηση των συμπερασμάτων της. Οι εργαζόμενοι γονείς που μπορούν να βασίζονται στην οικογένεια για υποστήριξη είναι οι πλέον ευτυχείς σε σύγκριση με εκείνους που δεν έχουν παιδιά είτε με εκείνους που δεν μπορούν να βασίζονται σε κάποια ηθική είτε οικονομική στήριξη από τους φίλους ή την οικογένεια. Ωστόσο, τα χαμηλότερα επίπεδα ικανοποίησης τα εκφράζουν οι μοναχικοί εργαζόμενοι γονείς.

Δευτέρα 26 Ιανουαρίου 2015

Ξαναγράψτε την προσωπική σας ιστορία, λένε έρευνες



ΕΠΙΣΤΗΜΗ 21.01.2015

TARA PARKER-POPE / INTERNATIONAL NEW YORK TIMES



Ορισμένοι ερευνητές υποστηρίζουν ότι η συγγραφή προσωπικών ιστοριών βελτιώνει την αυτοεκτίμηση και την αντίληψή μας για τον κόσμο.


Ο όγκος της επιστημονικής έρευνας για τα οφέλη της εκφραστικής γραφής είναι εντυπωσιακός. Οι μελέτες υποδεικνύουν ότι το να γράφει κανείς για τον εαυτό του και τις προσωπικές του εμπειρίες συμβάλλει στη βελτίωση της υγείας ατόμων που πάσχουν από διαταραχές διάθεσης ή καρκίνο και που έχουν υποστεί καρδιακό επεισόδιο, ενώ ταυτόχρονα μειώνει τις επισκέψεις στον γιατρό και ενισχύει τη μνήμη. Πλέον οι ερευνητές αναζητούν απάντηση σε ένα ακόμη ερώτημα: Μπορεί η συγγραφή και επανεγγραφή της προσωπικής ιστορίας μας να προκαλέσει αλλαγές στη συμπεριφορά και να μας κάνει πιο ευτυχισμένους;

Η παραπάνω υπόθεση βασίζεται στην ιδέα ότι όλοι έχουμε δημιουργήσει μια προσωπική αφήγηση, η οποία καθορίζει τον τρόπο με τον οποίο βλέπουμε τον κόσμο και τον εαυτό μας. Κάποιες φορές, όμως, η εσωτερική μας φωνή κάνει λάθος. Ορισμένοι μελετητές υποστηρίζουν πως το να γράφει και να επεξεργάζεται κανείς την προσωπική του ιστορία μπορεί να αλλάξει την αντίληψή του για τον ίδιο και να τον βοηθήσει να αναγνωρίσει τα εμπόδια που στέκονται ανάμεσα σε εκείνον και στην καλύτερη υγεία. Μπορεί να μοιάζει ως ακόμη μία συνταγή αυτοβοήθειας, αλλά οι έρευνες καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι τα αποτελέσματα είναι υπαρκτά.

Σε μία από τις πρώτες μελέτες, οι επιστήμονες συγκέντρωσαν σαράντα πρωτοετείς φοιτητές του Πανεπιστημίου Ντιουκ, οι οποίοι αντιμετώπιζαν πρόβλημα με τις σπουδές τους. Δεν ανησυχούσαν μόνο για τους βαθμούς τους, αλλά αμφισβητούσαν την ευφυΐα τους σε σύγκριση με άλλους συμφοιτητές τους. Οι φοιτητές χωρίστηκαν σε ομάδες παρέμβασης και ομάδες ελέγχου. Σε εκείνους που ανήκαν στην πρώτη κατηγορία δόθηκαν πληροφορίες που αποδείκνυαν ότι είναι φυσιολογικό να δυσκολεύεται κανείς στο πρώτο έτος των σπουδών του, με στόχο να αλλάξει η αντίληψη που είχαν κατασκευάσει για το πανεπιστήμιο. Τα αποτελέσματα ήταν πραγματικά εντυπωσιακά. Οι φοιτητές που υπεβλήθησαν στο πείραμα αλλαγής της αφήγησής τους βελτίωσαν τους βαθμούς τους και είχαν μικρότερη πιθανότητα να εγκαταλείψουν τις σπουδές τους. Από τα άτομα, ωστόσο, που συμμετείχαν στις ομάδες ελέγχου και δεν έλαβαν συμβουλές, το 20% εγκατέλειψε το πανεπιστήμιο μέσα σε ένα χρόνο.

Κατά τη διάρκεια μιας άλλης έρευνας, ζητήθηκε από παντρεμένα ζευγάρια να γράψουν για έναν καβγά από την οπτική ενός εξωτερικού παρατηρητή. Από τα 120 ζευγάρια που συμμετείχαν, εκείνα που ανέλυσαν τα προβλήματά τους μέσω του γραψίματος είδαν μεγαλύτερη βελτίωση στον γάμο τους από εκείνα που δεν έγραψαν για τα δικά τους προβλήματα. «Η έκφραση μέσω της γραφής μπορεί να ταρακουνήσει πραγματικά τους ανθρώπους και να τους κατευθύνει προς έναν πιο αισιόδοξο κύκλο σκέψεων», δήλωσε ο Τίμοθι Γουίλσον, καθηγητής Ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο της Βιρτζίνια και επικεφαλής της έρευνας του Ντιουκ. «Το γράψιμο εξαναγκάζει τα άτομα να ανασυστήσουν αυτό που τα προβληματίζει και να ανακαλύψουν ένα νέο νόημα», πρόσθεσε ο ίδιος.

Του μεγαλύτερου μέρους των εργασιών σχετικά με την εκφραστική γραφή έχει ηγηθεί ο Τζέιμς Πενμπέικερ, καθηγητής Ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο του Τέξας. Σε ένα από τα πειράματά του, ζητήθηκε από φοιτητές να γράφουν για δεκαπέντε λεπτά την ημέρα σχετικά με προσωπικά τους ζητήματα ή επιφανειακά θέματα. Οι φοιτητές που έγραψαν περισσότερο για τα προσωπικά τους προβλήματα αρρώστησαν λιγότερες φορές και πραγματοποίησαν λιγότερες επισκέψεις σε κέντρα υγείας. «Η βασική ιδέα είναι να πείσουμε τους ανθρώπους να συμφιλιωθούν με αυτό που είναι και το πού θέλουν να πάνε», δήλωσε ο Πενμπέικερ. «Θεωρώ ότι η εκφραστική γραφή αποτελεί διόρθωση στην πορεία της ζωής μας», αποφάνθηκε.

Τετάρτη 21 Ιανουαρίου 2015

Η γήρανση δεν είναι κρίση, αλλά ευκαιρία!




Συνέντευξη στην ΑΣΠΑΣΙΑ ΔΑΣΚΑΛΟΠΟΥΛΟΥ, 14.1.2015




Ο διευθυντής και ιδρυτής του Εργαστηρίου Γήρανσης του Τεχνολογικού Ινστιτούτου της Μασαχουσέτης (MIT Age Lab), Τζόζεφ Κάφλιν, στην ομιλία του στο παγκοσμίου κύρους συνέδριο Falling Walls στο Βερολίνο.


«Από τότε που ο άνθρωπος βγήκε από τις σπηλιές για ένα πράγμα προσπαθεί: Να ζήσει περισσότερο και καλύτερα. Αυτό για εμένα δεν είναι απλά το πιο ενδιαφέρον ζήτημα προς επίλυση στον κόσμο, αλλά και αυτό που μπορεί να βελτιώσει τις κοινωνίες παγκοσμίως». Ο Τζόζεφ Κάφλιν, διευθυντής και ιδρυτής του Εργαστηρίου Γήρανσης του Τεχνολογικού Ινστιτούτου της Μασαχουσέτης (MIT Age Lab), ο οποίος εδώ και 15 χρόνια αναζητεί πρακτικές λύσεις για να βελτιώσει τη ζωή των ανθρώπων μεγάλης ηλικίας, μιλάει στην «Κ» για το μέλλον μιας κοινωνίας που γερνάει, που έχει όμως τη δυνατότητα να γίνει ασφαλέστερη, υγιέστερη, ευκολότερη και πιο ευχάριστη, όχι μόνο για τους ηλικιωμένους, αλλά για όλους.

– Ποιες είναι οι τρεις μεγαλύτερες προκλήσεις σε ένα πληθυσμό που γερνάει;

– Η πρώτη πρόκληση αφορά τη φροντίδα των ηλικιωμένων. Η γήρανση του πληθυσμού οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στο γεγονός ότι κάνουμε λιγότερα παιδιά, κάτι το οποίο σημαίνει ότι το βάρος της φροντίδας πέφτει σε όλο και λιγότερα χέρια.

Η δεύτερη πρόκληση αφορά το μέλλον της εργασίας και της απασχόλησης. Πρέπει να αναθεωρήσουμε την αντίληψη ότι οι άνθρωποι που κάνουν νοητικές εργασίες, χειρίζονται πληκτρολόγια, είναι πωλητές, καθηγητές ή δημοσιογράφοι, μπορούν να παίρνουν σύνταξη στα 50 ή στα 60. Η γήρανση απαιτεί ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο.

Η τρίτη ευκαιρία, και όχι πρόκληση, είναι να αξιοποιήσουμε δημιουργικά την τεχνολογία ώστε, ακόμα και σε μεγάλη ηλικία, να συνεχίσουμε να μένουμε στα σπίτια μας, να είμαστε κοινωνικά δραστήριοι και να μετακινούμαστε με ασφάλεια. Η νέα τεχνολογία σε συνδυασμό με τις εξελίξεις στην ιατρική μπορούν να μας επιτρέψουν να κάνουμε όλα εκείνα που θέλουμε -να δουλεύουμε, να φροντίζουμε τα εγγόνια μας- ακόμα και εάν έχουμε μία, δύο ή και τρεις χρόνιες παθήσεις.

Το βάρος στις κόρες

– Ποια μέλη της οικογένειας επωμίζονται το μεγαλύτερο βάρος της φροντίδας των ηλικιωμένων;

– Σχεδόν παγκοσμίως, η μεγαλύτερη ενήλικη κόρη είναι εκείνη που παρέχει τη μεγαλύτερη φροντίδα. Εάν θέλεις πραγματικά να καταλάβεις τον γηράσκοντα πληθυσμό, ο καλύτερος άνθρωπος να ρωτήσεις δεν είναι ένας ηλικιωμένος, ούτε ένας καθηγητής, αλλά μία γυναίκα μεταξύ 47-57 ετών. Δεν θέλω να πω ότι οι άνδρες δεν φροντίζουν τους ηλικιωμένους, απλά αναλαμβάνουν πιο εκτελεστικούς ρόλους. Οι κόρες όμως είναι αυτές που σηκώνουν συνήθως το βαρύ φορτίο της συναισθηματικής υποστήριξης, των επισκέψεων στους γιατρούς, της διεκπεραίωσης καθημερινών δραστηριοτήτων, όπως το ντύσιμο και το φαγητό, αλλά και αυτές που θα φροντίσουν να μη τους λείψει πότε μία αγκαλιά.

Οι Κινέζοι, για παράδειγμα, δεν γεννούν πάνω από ένα παιδί, όχι μόνο εξαιτίας της πολιτικής του ενός παιδιού ανά οικογένεια, αλλά και επειδή ένας ενήλικας που έχει υπό τη φροντίδα του δύο ή τρεις ηλικιωμένους είναι πολύ δύσκολο να μεγαλώσει δύο παιδιά. Στις ΗΠΑ μία στις τέσσερις οικογένειες παρέχει πάνω από 20 ώρες φροντίδας την εβδομάδα σε ηλικιωμένους, ενώ στην Ευρώπη μία στις τρεις οικογένειες παρέχει τις αντίστοιχες ώρες φροντίδας.

– Σχετικά με τη δεύτερη πρόκληση, η καθυστερημένη συνταξιοδότηση δεν θα αυξήσει ακόμα περισσότερο την ανεργία στους νέους;

– Πράγματι υπάρχει μεγάλη ανεργία στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ, αλλά υπάρχει και μεγάλη έλλειψη χεριών σε κάποιες ειδικότητες, όπως στην αυτοκινητοβιομηχανία και σε ιατρικό-νοσηλευτικό προσωπικό. Οι μεγαλύτερης ηλικίας εργαζόμενοι, 50, 60 ή 70 ετών, όχι μόνο κάνουν δουλειές που έχουμε ανάγκη, αλλά έχουν επίσης και τη θεσμική μνήμη σχετικά με το γιατί αυτά τα επαγγέλματα άρχισαν να εξασκούνται. Εάν πρόκειται να ζήσεις περισσότερο και καλύτερα, αυτό σημαίνει ότι έχεις και μεγαλύτερη υποχρέωση να συμβάλεις στην κοινωνία και να παραμείνεις παραγωγικός.

Η εκπαίδευση

– Τι αλλαγές πρέπει να γίνουν για να τεθεί σε εφαρμογή ένα τέτοιο σχέδιο;

– Αν σκοπεύουμε να ζητήσουμε από τους ανθρώπους να δουλεύουν για περισσότερα χρόνια, θα χρειαστεί βέβαια να επανασχεδιάσουμε το μέλλον της εργασίας. Από τη μία πρέπει να επανεξεταστούν θέματα εργονομίας και φωτισμού, αλλά και θέματα ασφάλειας. Για παράδειγμα η BMW στη Γερμανία επένδυσε σε ρομποτικά συστήματα, όχι μόνο για να αυξήσει την παραγωγικότητα, αλλά και για να δημιουργήσει ένα πιο ασφαλές περιβάλλον με σκοπό να κρατήσει στη γραμμή παραγωγής εργαζόμενους άνω των 50 ετών.

Η εκπαίδευση είναι επίσης μία έννοια που χρειάζεται να αναθεωρηθεί. Δεν προτείνω σε κάποιον να μείνει στην ίδια δουλειά που είχε όταν ήταν 25 ή 30 χρόνων. Αντίθετα, εάν κάποιος πρόκειται να εργάζεται για 50 ή 60 χρόνια, θα χρειαστεί να ακολουθήσει όχι μία, αλλά δύο ή τρεις διαφορετικές καριέρες. H αντίληψη ότι θεωρείσαι μορφωμένος επειδή πήγες σχολείο και πανεπιστήμιο από τα έξι έως τα 23 σου χρόνια πρέπει να αλλάξει.

Με την ταχύτητα που εξελίσσονται σήμερα η γνώση και η τεχνολογία, μέχρι να φτάσεις στα 30 σου είσαι ξεπερασμένος. Επιβάλλεται να συνεχίσεις δυναμικά να μαθαίνεις.

– Πώς η τεχνολογία μπορεί να αποτελέσει εργαλείο για τη βελτίωση της ποιότητας ζωής των ηλικιωμένων;

– Η τεχνολογία είναι κάτι περισσότερο από εργαλείο, είναι μέσο για να χτίσεις ελπίδα και να δώσεις θάρρος. Οι τεχνολογίες στις οποίες πρέπει να στραφούμε δεν πρέπει να στοχεύουν μόνο στη θεραπεία ασθενειών, αλλά στη διαχείριση τέτοιων καταστάσεων πριν προλάβουν αυτές να γίνουν πρόβλημα. Αλλες τεχνολογίες θα επιτρέπουν στους ηλικιωμένους να μένουν για μεγαλύτερο διάστημα ανεξάρτητοι στο σπίτι τους, να μετακινούνται με ασφάλεια ή να απολαμβάνουν τη φροντίδα μας ακόμα και όταν βρισκόμαστε μακριά τους.

Παρόλα αυτά δεν προτείνω να δημιουργήσουμε προϊόντα ή χώρους «φιλικούς-προς-τους-ηλικιωμένους» (age-friendly), γιατί ούτε οι νέοι θα τα χρησιμοποιήσουν, αλλά τελικά, ούτε και οι ηλικιωμένοι. Οπότε σκοπός μας είναι να σχεδιάσουμε προϊόντα που δεν απευθύνονται σε ανθρώπους κάποιας συγκεκριμένης ηλικίας. Αλλωστε, ανεξάρτητα από την ηλικία του, ο οποιοσδήποτε απολαμβάνει ένα προϊόν που είναι πολύ εύκολο ή πολύ ασφαλές ή πολύ έξυπνο. Τα φιλικά -προς-τους-ηλικιωμένους προϊόντα δείχνουν έλλειψη φαντασίας και όχι δημιουργικότητα. Ενα τηλέφωνο με τρία κουμπιά είναι κοροϊδία και όχι δημιουργία.

– Για να εντοπίσετε τις τεχνολογίες που θα διευκολύνουν πραγματικά τη ζωή ενός ηλικιωμένου, δημιουργήσατε την ολόσωμη στολή AGNES (Αge Gain Now Empathy System). Τι σας δίδαξε αυτό το πείραμα;

– Οταν φοράς αυτή τη στολή βιώνεις όλες τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει ένας άνθρωπος ηλικίας 75-80 ετών που πάσχει από δύο χρόνιες παθήσεις, διαβήτη και οστεοαρθρίτιδα. Ως αποτέλεσμα, έχεις περιορισμένη κίνηση στα χέρια και τον λαιμό, μειωμένη όραση και νευροπάθεια στα πόδια. Σε αυτή την έρευνα συνεργαζόμαστε με κατασκευαστές υποδημάτων, ηλεκτρικών συσκευών, τροφίμων και άλλων προϊόντων και διαπιστώνουμε συνεχώς ότι πράγματα που θεωρούμε ως δεδομένα στην καθημερινότητά μας, συχνά, αποτελούν πρόκληση για τους ανθρώπους μεγάλης ηλικίας. Για παράδειγμα, αντιληφθήκαμε ότι τα προϊόντα που απευθύνονται σε ηλικιωμένους είναι τοποθετημένα είτε πολύ ψηλά είτε πολύ χαμηλά στα ράφια του σουπερμάρκετ, πολλές συσκευασίες ανοίγουν δύσκολα ή η ετικέτα τους είναι δυσανάγνωστη, τα παπούτσια είναι μεν άνετα αλλά φοριούνται δύσκολα, ενώ η είσοδος και η έξοδος από το αυτοκίνητο αποτελεί συχνά άθλο. Στις ανεπτυγμένες χώρες που το αγοραστικό κοινό άνω των 55 ετών αυξάνεται συνεχώς, φτιάχνοντας πιο εύκολα στη χρήση προϊόντα δεν βελτιώνεται μόνο η ποιότητα ζωής, αλλά ανεβαίνουν και οι πωλήσεις.

«Βγαίνω στη σύνταξη»

– Παρόλα αυτά, οι ηλικιωμένοι συχνά πιστεύουν ότι είναι πολύ μεγάλοι για να μάθουν νέα πράγματα, οι ενήλικες βλέπουν το πέρασμα του χρόνου ως κάτι αρνητικό, εκτιμώντας ότι τα πράγματα πηγαίνουν μόνο προς το χειρότερο, ενώ η πολιτεία αντιμετωπίζει τη γήρανση σαν πρόβλημα και την εξισώνει με την περίθαλψη. Πώς θα υπερπηδήσουμε τα εμπόδια που βάζουν οι ίδιες μας οι παγιωμένες αντιλήψεις σχετικά με τη γήρανση;

– Πράγματι, πρέπει να ξαναγραφτεί η ιστορία του τι σημαίνει να είσαι μεγάλος. Το «βγαίνω στη σύνταξη» έχει την έννοια του «αποτραβιέμαι». Αντίθετα, η γήρανση πρέπει να συνδέεται με το να κάνεις νέα και διαφορετικά πράγματα. Και οι πολιτικοί πρέπει να έχουν τη φαντασία να επιτελέσουν τον πραγματικό τους ρόλο: να oραματιστούν το πώς θα πρέπει να είναι η κοινωνία. Η γήρανση δεν είναι κρίση, αλλά ευκαιρία να καινοτομήσουμε.


Έντυπη έκδοση

Δευτέρα 12 Ιανουαρίου 2015

Η κατάσταση στη Μεσόγειο και η ανάγκη για μια ολιστική προσέγγιση της ΕΕ όσον αφορά τη μετανάστευση (συζήτηση)



Μιλτιάδης Κύρκος (S&D ). - Κύριε Πρόεδρε, κύριε Επίτροπε, θα προσπαθήσω, με τρεις λέξεις, να περιγράψω το πρόβλημα. Η πρώτη λέξη είναι "αλληλεγγύη". Αλληλεγγύη προς τους πρόσφυγες που έρχονται από χώρες και από ζώνες πολέμου και καταστροφών αλλά αλληλεγγύη και μεταξύ των ευρωπαϊκών κρατών. Αλληλεγγύη με το ζόρι; Όχι! Αλλά, ως ευρωπαίοι, περηφανευόμαστε ότι πάντα βρίσκουμε τρόπους για να συμφωνήσουμε. Εδώ έχουμε λοιπόν ένα πρόβλημα για την λύση του οποίου πρέπει να συμφωνήσουμε. Η δεύτερη λέξη είναι "κανόνες", κανόνες για τη νόμιμη οικονομική μετανάστευση, κανόνες που λαμβάνουν υπόψη και τις φοβερές ανάγκες της γερασμένης μας ηπείρου αλλά και τα όρια των δυνατοτήτων της. Η τρίτη λέξη είναι "χρόνος". Ο χρόνος είναι κάτι που δεν έχουμε. Πολύ σωστά ο πρόεδρος Moraes μας είπε ότι έχουμε τα εργαλεία. Ο Επίτροπος Αβραμόπουλος μας διαβεβαίωσε ότι η Επιτροπή έχει τη θέληση. Αυτό που δεν έχουμε όμως είναι ο χρόνος. Γι’ αυτό, από το Κοινοβούλιο, μόνο ένα πράγμα μπορώ να πω: βιαστείτε!

Πηγή: http://www.europarl.europa.eu/sides/getDoc.do?pubRef=-//EP//TEXT+CRE+20141125+ITEM-015+DOC+XML+V0//EL&language=el&query=INTERV&detail=2-512-000

Παρασκευή 9 Ιανουαρίου 2015

Je suis Charlie







Ο διάσημος συγγραφέας μίλησε στην Corriere Della Serra με αφορμή την επίθεση στο Charlie Hebdo



Με τη δράση των Ναζί στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο παρομοίασε τις επιθέσεις των Ισλαμιστών το τελευταίο διάστημα, ο Ιταλός συγγραφέας Ουμπέρτο Έκο, μιλώντας στην Corriere Della Serra με αφορμή την επίθεση στο Charlie Hebdo.

«Αυτό που είναι σίγουρο είναι πως διεξάγεται ένας πόλεμος, έτσι όπως γινόταν όταν ήμουν μικρός και ζούσα υπό την απειλή των βομβών. Με αυτό τον τύπο τρομοκρατίας είναι ακριβώς το ίδιο με τότε. Έχει απλά αλλάξει ο τρόπος με τον οποίο πολεμούν», ανέφερε ο διάσημος συγγραφέας ο οποίος στη συνέχεια διαχώρισε την καθαρή θρησκεία από τις πράξεις των τρομοκρατών.

«Δεν νομίζω ότι είναι σωστό να χρησιμοποιούμε τον όρο ‘Μουσουλμάνοι’, όπως δεν ήταν σωστό να κρίνουμε τον ‘Χριστιανισμό’ για τις πράξεις του Καίσαρα Βοργία. Φυσικά όμως μπορεί κανείς να πει αυτό για το Ισλαμικό Κράτος, είναι μια νέα μορφή Ναζισμού, με τις μεθόδους εξολόθρευσης και την αποστολή που έχει για να κατακτήσει τον κόσμο».



Ανέφερε τέλος, ότι η επίθεση ενάντια σε κάποια έκδοση ή σε έντυπο δεν είναι κάτι καινούριο. «Υπήρχαν πολλά περιστατικά στην ιστορία. Οι άνθρωποι σφάζονταν από παλιά για ένα βιβλίο. Η Βίβλος εναντίον του Κορανίου. Μεγάλοι πόλεμοι έχουν προκληθεί στο παρελθόν λόγω ενός βιβλίου», είπε ο Έκο.


Πηγή :http://www.thetoc.gr/diethni/article/oumperto-eko-to-islamiko-kratos-einai-san-tous-nazi

Πέμπτη 8 Ιανουαρίου 2015

-Κοινωνικό Ιατρείο ALZHEIMER-

Η φιλανθρωπία  και ο κοινωνικός ακτιβισμός, έννοιες με κοινωνική και ιστορική συνάφεια, έχουν ως κοινή συνισταμένη την ανθρώπινη ενεργητικότητα, τον εθελοντισμό, την προσφορά και την αλληλεγγύη προς τον χειμαζόμενο συνάνθρωπο (π.χ. συσσίτια), το πρακτικό ενδιαφέρον για τη προστασία του περιβάλλοντος (π.χ. αναδασώσεις λόγω πυρκαγιάς, αναπλάσεις υποβαθμισμένων περιοχών, καθαρισμός κοινοχρήστων χώρων, ανακύκλωση μεταλλικών ειδών, απειλούμενα είδη ζωικού ή φυτικού βασιλείου κ.α.), την πρόληψη και την προαγωγή της υγείας (π.χ. κοινωνικά ιατρεία-φαρμακεία), την επι-μόρφωση (π.χ. κοινωνικά μαθητικά φροντιστήρια, ενημέρωση-ευαισθητοποίηση ευρέος κοινού μέσω διαλέξεων, έντυπου και ηλεκτρονικού τύπου για σοβαρά κοινωνικά νοσήματα όπως λοίμωξη HIV , νόσο Alzheimer ή προστασία ευπαθών ομάδων πληθυσμού -ΑΜΕΑ).

Ο κοινωνικός ακτιβισμός εμφορείται αφενός από ρεαλιστική σκέψη αφετέρου από εθελοντική δράση ενός συνόλου πρωτοβουλιών ανακούφισης αλλά και εγρήγορσης-παρότρυνσης προς αυτεξούσιες ενέργειες συνειδητοποίησης του ρόλου ΌΛΩΝ  των εμπλεκομένων. Ως λογική παρέμβασης o κ.α. οριοθετείται έναντι μικρο-κομματικών «εισοδισμών» ή ευκαιριακών συμπλεύσεων. Εκεί που η κρατική γραφειοκρατία παρακωλύει τη δημιουργικότητα και την πρωτοβουλία, η κοινωνία ενεργών πολιτών μπορεί να δράσει και να φέρει αλλαγή και καινοτομία στα πλαίσια προώθησης μιας ουσιαστικής συμμετοχικής Δημοκρατίας._


Στοιχεία από ιστοσελίδα : Social Activism Αθηνών